கதை தொடருகின்றது ....

கதைக்களம் விரிவடையாமல் போனால் என்ன ஆகும்... கதைக்களத்தை விரிவாக்காமல் எந்த கதாசிரியனாலும் கதை சொல்ல முடியாதா.. அது முடிந்தால் என்ன, முடியாவிட்டால் எனக்கென்ன???

கதைக்களம் போலவே இபோதெல்லாம் என்னுடைய வாழ்க்கை தளமும் சுருங்கி கொண்டே வருகிறது...

வர வர யாரிடமும் பேச பிடிக்கவில்லை... குட்டிக்கு மிகவும் மவுனமாக இருக்க வே பிடிக்கிறது...
ஏதோ இந்த வேலை... நேரத்துக்கு நினைத்த உணவு என்று இருந்து விட்டு போக பிடிக்கலை... அதையெல்லாம் தாண்டிய ஏதோ ஒரு விஷயத்திற்காக மனது அலைபாய்கிறது... எதையோ தேடுகிறான். ஆனால் அது என்னவென்றே புரியாமல்.. என்னிடம் பதில் இருக்கிறது... ஆனால் கேள்விகள் இல்லை.. அதை கேட்பதற்கும் யாரும் இல்லை...
வாழ்க்கையில் அடுத்த பிறவி என்று இருந்தால் நிறைய சொந்தங்கள் , என்னை விரும்பும் காதலி... ஏராளமான நண்பர்களுடன் பிறக்க வேண்டும்... தனிமை என்னுள் விதிக்கப்பட்டிருக்கிறது... அது இப்போதுதான் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தன்னுடைய வளர்ச்சியை காண்கிறது....
அது விருட்சமாகும் பொது ????? நான் என்னுடைய உலகத்திற்கு சென்று விடுவேன். அது தனியான உலகம் அங்கு இந்த உலக சிந்தனைகளுக்கு இடம் இருக்காது... குட்டி இந்த பிளாக்கில் எழுதுவது இருக்காது.. எல்லாம் முடிந்து போகும்...
மரணம் எப்படி இருக்கும்... யோசித்து பார்க்கிறேன்.. எனக்குள்ளும் லேசான பயமா? இல்லை அது எப்படி இருக்கும் என்று தெரியாத ஒரு எதிர்பார்ப்பா என்று தெரியவில்லை... மரணம் முடிந்ததும் என்ன ஆகும்??? என்னுடைய இப்படிப்பட்ட சிந்தனைகள் கூட அங்கு இருக்காதே...
வணராஜின் தாயார் மறைந்து விட்டார்கள்... அவர்களின் கையால் குடித்த தேநீரின் சுவையும், முட்டைக் குழஅம்பின் வாசமும் இன்னமும் இருக்கிறது.. மனது மிகவும் வருத்தப்பட்டது... மரணம் நம்மை சுற்றியுள்ள வர்களின் மரணம் என்னை எவ்வளவு தூரம் பாதித்து விடுகிறது.. உறவுகளை , உணர்வுகளை கடந்து கொண்டிருப்பதால் எனக்கு அதிகமான பாதிப்பு ஏற்படவில்லை... அழுகை வரவில்லை...
கடந்தசில தினங்களாக என் கவிதை எனக்குள் மீண்டும் தலை தூக்க ஆரம்பித்த்ருக்கிறாள் ... என்ன செய்ய வென்று தெரியவில்லை... நினைவில் அப்படி இருந்தாலும் நிஜம் என்னை சுட்டு விடுகிறது... கவிதை எங்கு எப்படி இருக்கிறாள் என்று தெரியவில்லை... அவளை தேடவும் பிடிக்கவில்லை... நான் தான் இப்படி பிடிக்காத உறவுக்காய், என்னை உணர்த்த முயற்சித்து என்ன ஆக போகிறது...
நான் அறிந்த வரையில் இங்கெ இந்த உலகத்தில் மனித உணர்வுகளுக்கு மதிப்பு தருவதில்லை. .. கண்ணுக்கு தெரியாத சமுதாயம் சில கோட்பாடுகளை உருவாக்கி வைத்திருக்கிறது... அதன் பின்னாலே எல்லா மனிதர்களும்... சுய சிந்தனை இல்லாத மனிதர்களைத்தான் சந்தித்து வந்திருக்கிறேன்...
என்னுடைய மன அலைவரிசைகளுக்கு ஏற்ற வகையில் என்னுடைய வாழ்க்கை துணை அமையுமா?? தெரியவில்லை... பாவம் என்னைக் கட்டிக் கொண்டு என்ன பாடுபடபோகிறாலோ தெரியவில்லை. ..
ஷைலஜா பற்றி திடீரென்று தோன்றுகிறது... எனக்குள் நானே சிரித்து கொள்கிறேன்... உறவுகளுக்கான வாய்ப்புகள் இல்லாத பொது அதை பற்றி நினைத்து என்ன ஆக போகிறது...
எல்லாம் மாயை சர்வம் கிருஷ்ணார்ப்பணம் .. விந்தைக்குரிய கிருஷ்ணா சலமே ஹரி ஓம் நமோ நாராயணா...