ஏன் அழ வைத்தாள்

நகரமும் இல்லாத கிராமமும் இல்லாத ஒரு கலவையான ஊர் நான் பிறந்தது... கிட்டத்தட்ட அது ஒரு அழகிய கடல் சூழ்ந்த ஊர் .... என்னுடைய பிறப்பு அங்கேதான் நடந்தது... ஒவ்வொருவருக்கும் தன்னுடைய பிறந்த ஊரை பற்றி, நண்பர்களை பற்றி எழுதுவதில்தான் எத்தனை எத்தனை ஆர்வம்... குட்டி ஒரு வயது வரை சாதரணமாக மிகவும் சாதாரணமாக மற்றவர்களை போலத்தான் இருந்தான்... அவனுக்குள் மாற்றம் விளைவித்தது எது??? தெரியவில்லை... அவனுடைய சூழ்நிலை அப்படியாகத்தான் இருந்தது...
ஒவ்வொன்றுக்கும் ஒரு எதிர் வினை ,,, நேர்வினை உண்டு என்பது எல்லாம் அறிவியல் மட்டும் இல்லை.. வாழ்க்கையிலும் தான் என்பது இப்போது புரிகிறது.. ஆனால் அது காலம் தாழ்ந்து வந்ததாக இருக்கிறது.,.
என்னை பற்றி எனக்குள் என்னைத் தேட முக்கிய காரணமாக இருந்தது எனக்கு கிடைத்த தனிமை... ஏதாவது ஒன்றை தேடி கொண்டு சென்று கொண்டிருக்க வேண்டும் என்ற தன்முனைப்பு...
ஒரு காலத்தில் என்னுடைய காதல் ... நான் கவிதை மீது வைத்திருந்த காதல் மட்டும்தான் முக்கியமானதாக அதுதான் வாழ்க்கையாக இருந்தது... எத்தனை எத்தனை கண்ணீர் இரவுகள்... ஆனாலும் அழுது முடிக்கும் போது மனதுக்குள் ஒரு திருப்தி இருக்கும்.... ஆனால் என்னால் உண்மையாக இருக்க முடியவில்லை.... நடிப்புதான் இந்த சமுதாயத்திற்கு பிடிக்கிறது... இதை விட்டு என்னால் விலகி செல்ல முடியவில்லை.. அதில்தான் நான் சாகும் வரை வாழ்ந்தாக வேண்டும் ... ஆகவே நானும் நன்றாக நடித்து கொண்டிருக்கிறேன். ..
எல்லாவற்றையும் விட்டு விரைவில் வெளியேற வேண்டும். ...
மாதா கோவில் திருவிழாவுக்கு ஊருக்கு போக வேண்டும் ... அந்த கூட்டம் , மனிதர்களுடன் மீண்டும் ஒரு சந்திப்பு...
இது கதை எழுதுவதற்காக அல்ல... என்னுடைய உணர்வுகளை பதிந்து வைக்கிறேன்... இதற்கு நான் யாரிடமும் அனுமதி பெற தேவையில்லை... பிடித்திருந்தால் வாசி..

நேற்றைய தினம் மிகவும் எதிர்பாராததாக இருந்தது... எல்லாம் ஒன்றை நோக்கி... என்கிற பொது எதிர்பார்ப்புகள் எதற்காக???

எதிலும் லயிக்காத மனம்.. இதில் இருந்து எப்படி விடுபட்டு என்னுடைய மற்ற காலங்கள் கழிய போகின்றன என்பது தெரியவில்லை... நினைத்தாலே மலைப்பாக இருக்கிறது... இன்னும் ஏன் வாழ்க்கை??? தொடர்ந்து கொண்டிருக்கிறது..

eந்த மத கருத்துக்களையும் ஏற்றுக் கொள்ள மனம் வரவில்லை... எல்லாவற்றையும் நான் கடந்து கொண்டிருப்பதாக ஒரு நினைப்பு... எல்லாம் மாயை எல்லாம் மாயை...

நான் எதையும் கொண்டு வரவில்லை எதையும் எடுத்து செல்ல போவதும் இல்லை.. எல்லாமே இங்கே எனக்காக வைக்கப்பட்டிருந்தது... நான் பயன்படுத்தி கொண்டிருக்கிறேன்.. என்னுடைய இந்த எழுத்துக்களை உணர்வதற்கு இந்த உலகத்துக்கு நாட்கள் ஆகலாம்.. அது பற்றி எனக்கு கவலை இல்லை.. என்னுடைய மரணத்துக்கு பிறகு எது நடந்தாலும் எனக்கு தெரிய போவதும் இல்லை...

நான் இதுவரை சந்தித்த மனிதர்களில் என்னை தேடி வந்திருக்கிறேன்.. நான் மட்டும் அல்ல. ஒவ்வொரு மனிதர்களும் தங்களைத்தான் இன்னொரு, மற்றொரு மனிதர்களிடத்தில் தேடுகிறார்கள்... தங்களுடைய எண்ணங்களைத்தான் அவர்கள் மீது வைத்து எதிர்பார்ப்புக்களை உருவாக்குகிறார்கள். .. அந்தோ பரிதாபம் பெரும்பாலான சமயங்களில் எதிர்பார்ப்புகள் வெறும் கனவாக மட்டுமே , கற்பனையாக மட்டுமே இருக்கிறது என்பது தான் வேடிக்கை. ..

நான் இருக்கும் வரைதான் இந்த உலகம் இருக்கும்... மற்றவர்கள் பார்வையில் இது ஒரு தலைக்கனமான வார்த்தையாக தெரியலாம. .. ஆனால் உண்மை உணர்ந்தவர்களுக்கு என்னுடைய வார்த்தைகள் புரியும். .. அப்படியே பொருள் கொள்பவன் சாதாரணமான மனிதன்... வார்த்தைகளை கொஞ்சம் புரிய தெரிந்தவன் என்னுடைய என்ன அலைவரிசையில் ஒன்றாக இருக்கிறான்...

ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் தலைக்கனம், நான் என்ற கர்வம் இருக்க வேண்டும்... அது எப்படி என்பதுதான் சாதாரண மனிதனுக்கும், சாமியார்களுக்கும் உள்ள வித்தியாசம்...

கதை சொல்ல போறேன்...

கதைகள் இல்லாத குழந்தை பருவத்தை யாராவது தாண்டி வந்திருப்பார்களா என்று எண்ணிப்பார்த்தால் அதற்கான விடை இல்லை என்பதாகத்தான் இருக்கும்.. ஒவ்வொரு மனிதரின் என்ன ஓட்டங்கள் கதைகளாக மலர்ந்தன... ஒவ்வொரு பகுதிக்கும், ஒவ்வொரு சூழலுக்கும் ஏராளமான கதைகள் இருப்பதாய் நினைக்கிறேன்..
சிறிய வயதில் கதை சொல்வது என்றாலே அங்கே ஒரு பாட்டி கட்டாயமாக இருப்பது அனைவருக்கும் தெரிந்த ஒரு விசயம்.. பாட்டிகளே இல்லாத இந்த நவீன காலம் கதைகள் இல்லாத வெறும் கட்டாந்த்ரையைதான் குழந்தை பருவத்திற்கு கொடுக்கிறது..
எங்க ஊரு தூத்துக்குடி பக்கம்லாம் ஏராளமான கதைகள் சொல்வார்கள்.. பனிமய மாதாவுக்கு ஒரு கதை, பேய கதை என்று பலவாறாக பட்டியல் நீளும்.. வருடங்கள் ஆக ஆக கதை சொல்வதற்கும் யாருமில்லை... அதை கேட்பதற்கும் நேரம் குறைந்துதான் போகிறது...
எனக்கும் கதை எழுத வேண்டும் என்ற அசை உண்டு . ஆனால் என்னால் நல்ல எழுத்தாளர்களை போல சிந்திக்க முடியாதோ என்ற எண்ணமும் உண்டு..
எழுத வேண்டும்... எழுத வேண்டும் எதை பற்றியாவது எழுத வேண்டும் என்ற எண்ணங்கள் அவ்வப்போது தோன்றினாலும், மனம் சிந்த்திக்க மறுக்கும்...

பயணம் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கிறது...

நீண்ட நாட்களுக்கு பிறகு எழுத, இல்லை என்னுடைய பதிவை பதிவாக்குகிறேன்.. கடிதம் எழுதுவதில் கிடைக்கும் ஒரு சுதந்திரம் இந்த பதிவில் கிடைக்கவில்லை அதுவும் பதிவை இத்தனை நாட்களுக்கு நிறுத்தி வைத்திருந்ததற்கு காரணமாக இருக்கலாம் ....
எதுவும் இல்லாத ஒரு நிலையை நோக்கி மனம் பயணப்பட்டு கொண்டிருக்கிறது... சில நேரங்களில் இருக்கும் சூழ்நிலையை விட்டு விட்டு போகவும் தோன்றுகிறது...
எதை எடுத்து வந்தேன்.. எதை எடுத்து செல்ல போகிறேன்... எல்லாம் மாயையும் மனதுக்கு சஞ்சலகமுமாக இருக்கிறது....
குட்டி என்ற தனி மனிதனின் இந்த பதிவுகளை படிப்பதில் யாருக்கும் சுவாரசியம் இருக்காது... இது ஒரு கதையல்லவே.. இது ஒரு பயணம்... தனி மனிதனின் எண்ணங்கள்... வெறும் என்னுடைய கற்பனைக்கு வடிகாலாக இதை உருவாக்க விருப்பம் இல்லை...